Selam Dostlar

Paylaş

''Begonvilli Ev'den haber var mı?'' diye merak eden  blog dostları olduğunu biliyorum.

Yorumlarınızla mesajlarınızla bana ulaşıp güzel dileklerde bulunan (ya da bulunamayan) tüm dostlara teşekkürler.

Evet, yine  sizlerleyim.. Hangi sıklıkla yazabilirim, bilmiyorum ama yazamadığım süre içinde özlendiniz:)

Ara sıra sayfalarınıza kısa ziyaretler yaptım, ayırım yapamadığım için hiç birinize yorum ya da mesaj yazamadım. Sadece sağlık durumunu çok merak ettiğim bir dostuma  kısa da olsa yorum yazdım. Hepinize düşünce yolu ile sevgilerimi gönderdim.

Hepimiz için ''önce sağlık'' diyerek sizlere yazıyorum.. Kısaca durumumu  anlatayım;
Aşırı yorgunluk ve tamamen aile dışındaki faktörlerden kaynaklanan üzüntülerin tetiklemesi ile özellikle sabahları ortaya çıkan baş dönmeleri yaşadım. Malum taş düşürme olayı da girdi araya. Ayrıca iş yapabilme performansım düşüktü. Kısacası aşırı hassas bir dönem geçirdim. Hala da yaşıyorum ama hafiflediğini düşünüyorum. Bu rahatsızlıkları bir kaç yıl önce de geçirmiştim ve yapılan pek çok araştırma sonucu beyin damarlarımda daralma olduğu, aşırı sorumluluk yükü taşımam nedeni ile fiziksel ve ruhsal zorlanmalar yaşadığım söylenmişti.

Ellerimin durumunu zaten  paylaşmıştım. Hala el becerisi  isteyen  işleri iyi yapamıyorum. Şu an nitelikli bir yardımcı bulma şansım da yok.

 İşte  tüm bunlar birleşince eski rahatsızlığım  depreşti. Bu kez tıbbi yardım almadan, deneyimlerime ve sağ duyuma kulak vererek atlatma yolunu seçtim. Çünkü sayın prof. dr. Küçükusta'nın ''aşırı teşhis''in olumsuzlukları ile ilgili  düşüncelerine katılıyorum. Elbette tıbbın yeri ve değerini çok iyi biliyorum ancak ülkemizde bu alanda yapılan pek çok yanlışlığı bizzat yaşamış bir aileyiz. Durumumun da farkında biri olarak öncelikle yapmam gerekenleri yaptıktan sonra  baş edemeyeceğim bir durum olursa tedavi almayı seçtim. Yanlış ya da doğru yaptığım tartışılabilir ama daha iyi olduğumu rahatlıkla söyleyebilirim.

Neler mi yapıyorum:

Öncelikle her işi zamanında ve proğramlanmış bir makine gibi yapmak zorunda olmadığımı kendime telkin ediyorum.  Sonuçta yaşam kusursuz değil, ben neden  öyle olmak zorunda olayım.

İkinci olarak, benim dışımda gelişen ancak hiç bir şekilde değiştiremeyeceğim  olumsuz durumlar için aşırı üzülüp kaygılanmamın beni hasta etmekten başka işe yaramadığını iyice anladım. İnsani olarak üzülmemek elde olmasa da makul ve mantıklı olmaya çalışıyor, bu tür haberlerle, olaylarla vs karşılaşınca beni yormadan meşgul edecek bir şeyler bulmaya çalışıyorum.

Kendimi  daha iyi hissetmeye yönelik  düşünce ve yöntemlerimi anlatmaya devam edersem bu yazı okunmayacak kadar uzar ve ben de aşırı yorulurum.  Yine de konuya ilgi duyan olursa seve seve anlatırım. Çünkü yaşadığım sıkıntıları kimsenin yaşamasını istemiyorum.  Şimdilik bu kadar dostlar.

Birazcık gülümsemek için sevgili Nedret Hanım'ın(blogger) facebook'ta paylaştığı bir karikatürü ben de burada paylaşmak istedim. Paylaşabileceğimi söyledi sağ olsun.

Benim alış verişle rahatlama huyum ve köyde olduğum için olanağım yok. Olsa fena olmazdı hani:))
Hepinize sevgiler, selamlar..