Bugün Öğretmenler Günü ve içimden bir şeyler yazmak gelmiyor..
Oysa böyle bir konuda yani özel gün olması bir yana, ''öğretmenlik'' gibi beni can evimden vuran, içimi titreten bir meslek söz konusu ise akıp gitmesi gerekir tümcelerin. Dile kolay 24 yıl emek verdiğim, her sabah mesleğe yeni başladığım günlerdeki heyecanımla okula koştuğum, yaptığım hatalarla kahrolduğum, yararlı olduğuma inandığım günler sevinçten kanatlar takındığım günleri anımsadım. Amacını, işlevini kavradığım mesleğimle ilgili duyguların anlatımı konusunda sıkıntım olmasa da tadım yok, isteğim yok..
Van'da kaybettiğimiz mesleğinin henüz başındaki gencecik öğretmenlerin acısı çok taze.. Hangi koşullarla, hangi duygularla bu mesleği seçtiklerini, öğretmenliğe bakış açılarını bilemeyiz ama orada bulunmaları, böyle bir son yaşamaları görev uğruna kaybedilmiş yaşamlara örnek..
Öte yandan bazıları rahmetli olan öğretmenlerimi düşündüm.. En çok iz bırakanları, anımsamak bile istemediklerimi, varlığı ile yokluğu bir olanları bile..
Bir de bu günkü ölçülere göre pek de yeterli olmayan, yani sınav kazandırmaya proğramlanmamış ilkokul öğretmenimi düşündüm. Zaten o zamanlar Anadolu Liseleri, Fen Liseleri sınavları yoktu. Biraz katıydı, ailesinin sosyal statüsü düşük öğrencilere daha bir katıydı rahmetli ama artıları eksilerinden fazla olan bir öğretmendi. Yazım kurallarını, temiz ve tertipli olmanın, diş fırçalamanın önemini, büyüklere saygıyı, temel görgü kurallarını, bunun gibi pek çok kişisel ve sosyal beceriyi, davranışı öğretmişti.. Yazarken nereye virgül konulacağını, hangi -de'nin ayrı hangisinin bitişik yazılacağını okuma yazma öğretirken öğretenlerdendi. Daha sonra lise ve üniversite yıllarımda hala bu hataları yapanları gördükçe hayretler içinde kalmıştım. Kendi öğrencilerime de çok titizlikle bunları öğretmişimdir.
Bir de Atatürk'ü öğretmişti.. Vatansever genç subayı, yani asker Atatürk'ü.
Mücadeleci, yenilikçi, devrimci, devlet adamı Atatürk'ü..
Sanatsever, hayvansever, çocuklara gençlere çok değer veren, entellektüel Atatürk'ü..
Bu değerler ailemde de yüceltildiği için ben iki yönden beslenip yönlendirilen şanslı çocuklardandım. Yine de öğretmenin yönlendirmesi çok yol gösterici oluyor.
Oysa bugün öğrencilerle tam anlamıyla bir yüz göz olma durumları söz konusu.. Zaten öncelikli amaç sınav kazandırma. Düzgünce iki parağraf yazamayan, dilekçe yazmayı bilmeyen, kitap okumayan, kendi aralarında tuhaf bir dille konuşan, antisosyal olmasa da yalnızca dahil olabildiği gruplardan ibaret bir sosyal yaşamı olan çocukların hiç de azımsanmayacak sayıda olduğunu görünce eğitim sisteminin çok titizlikle gözden geçirilmesi gerektiğini düşünüyorum. Her yıl yapılan değişikliklerin iyiye götürdüğü yok.. Bu sistemin ürünü olan ve uymak zorunda kalan öğretmenlere, ailelere çok iş düşüyor.
İşte bunlar geldi aklıma. Bir de içimden yazmak gelse nasıl uzun bir yazı olacaktı kim bilir:)
Işıklar içinde uyu öğretmenim.. Rahmetli olan öğretmenlerimi saygı ile anıyor, hayatta olanlara ve tüm öğretmenlerimize sağlık ve güzellikler diliyorum..
Öğretmenler Günü kutlu olsun!
