Çok üzülmüştük onun için; sokakta yaralı bulmuştuk, acı çekiyordu, hırpalanmıştı, ürkek ve acı dolu bakışlarla yüzümüze bakıyordu. Tedavisini yaptırdık ama yeniden sokaklara dönmesine gönlümüz razı değildi. Onu bulan arkadaşımın ve benim evimizde zaten petlerimiz vardı. Keza sokakta onlarcasına da bakmaya çalışıyorduk. Meleğimize acil bir yuva bulmamız gerekiyordu. Eşe dosta, tanıdık tanımadık gördüğümüz veterinerlere ve petlerle ilgili sitelere duyurduk. Bir türlü Melekciğe bir yuva bulamadık. Kedi almak isteyenler vardı ama onların da tercih ettikleri cins kedilerdi. İran, Siyam, Ankara kedisi olursa alabileceklerini söyleyip, Melek gibi korunmaya, bakılmaya muhtaç hayvanlarla hiç ilgilenmiyorlardı. '' Bu nasıl bir hayvan sevgisidir?'' diye şaşırıp kalıyordum onları dinleyince.
Neyse ki duyarlı insanlar da vardı. Ta İstanbul'dan , Sevgili Gülgün'ün de içine ateş düştü bizimle beraber. Meleğimizi kurtarma derdine düşüp arkadaşlarını haberdar etti. Sevgili Handan sahiplenmek istediğini söyledi veeee; mutlu son. Dün bebeğimiz İstanbul'a uçtu. Hayvansever bir işadamı, onca işinin gücünün arasında Melek'i de götürdü İstanbul'a. İşte böyle insanlar da var. Çok mutluyuz, çok da duygulandık. Hepinize yürekten teşekkürler.Darısı diğer muhtaç canların başına.
İsmet
