Hayatımı Yeniden Yaşayabilseydim.........

Paylaş

Geçtiğimiz günlerde sevdiğimiz, paylaşımlarını zevkle izlediğimiz bir bloggeri, sevgili Cihan'ı  kaybettik. Hiç karşılaşmadığım, sesini bile duymadığım bu insanın artık yaşamıyor olması beni derinden etkiledi. Pek çok blog dostu da  benimle aynı duyguları yaşadı. Oysa her an benzeri acıları  yaşayabiliyoruz. Şu işe bakın; ben bu satırları yazıyorken  Tv'den Zeki Alasya'nın ölüm haberini aldım. İşte hayat böyle  bir şey..

En yakınlarımızı kaybedebileceğimiz gibi,  kendimiz de en beklenmedik  zamanda yaşama veda edebiliriz. Bu gerçekle  bir kez daha yüzleşmiş olduk. Sürekli ölümü düşünerek yaşamak çok saçma, çok anlamsız dahası, sağlıklı olmayan bir şey.

Yine de; tesadüfen okuduğum bir yazı  üzerinde biraz daha fazla düşündüm.
Farklı kültürden bir kadın, Amerikalı bir ev kadını ölümünden  bir süre önce  kaleme almış. Emma Bombeck.  Üstelik bu yazı  bloglarda, gazetelerin magazin eklerinde çokça paylaşılmış. Popülist ve paylaşanı pek bi bilmiş  gibi gösterse de içeriği anlamlı olan bu yazıyı paylaşıyorum. Belki başka birileri için de anlamlı olur  ve işe yarar..

Erma Bombeck - Wikipedia, the free encyclopedia

Bu hanım mizahi bir dille yazdığı kitapları ve köşe yazıları ile bir yerlere gelmiş  ancak pek çok yazarın ve sanatçının da başına geldiği gibi ölümünden sonra tanınmış.  Erma'nın yazdıkları kendi yaşamı ile ilgili örnekler  içeriyor. Bizler kendimizle ilgili pek çok çıkarımlarda bulunabiliriz.

''Hayatımı yeniden yaşayabilseydim eğer;
Hastayken yatağa girer dinlenirdim.
Ben olmadığım zaman her şey
kötüye gidecek diye düşünmezdim.. Gül şeklindeki pembe mumu saklamaz yakardım..
Daha az konuşur, ama daha çok dinlerdim..
Yerler kirlense, masa örtüm lekelense bile daha çok arkadaşımı akşam yemeğine davet ederdim.. Oturma odasında TV seyrederken, patlamış mısır yer. Yerler leke olacak diye korkmazdım.. Bana gençliğini anlatmaya çalışan dedeme daha çok vakit ayırırdım.. Kocamın sorumluluklarını daha çok paylaşırdım.. Saçım bozulmasın diye, arabanın camının açılmasını önlemezdim.. Eteğimin lekelenmesine aldırmadan çimlere otururdum..
TV seyrederken daha az, hayata bakarken daha çok ağlar ve gülerdim.. Ömür boyu garantilidir denilen hiçbir şeyi satın almazdım.. Hamileliğimin bir an önce sona erip, doğum yapmayı dilemek yerine, hamile olduğum her anın tadını çıkarır ve içimde bir canlı yaratmanın ne kadar harika olduğunu fark ederdim.. Bu o kadar nadir bir olay ki.. Mucize gibi bir şey.. Çocuklarım beni öpmek istediklerinde, asla “Önce git ellerini yüzünü yıka” demezdim.. Onlara daha çok “seni seviyorum”, ondan da daha çok “özür dilerim” derdim.. Ama başka bir hayat verilseydi en çok yapacağım şey; her dakikasını değerlendirmek olurdu.. Dikkatle bak.. Gerçekten gör.. Yaşa.. Vazgeçme..
Küçük şeyler için şikayet etmekten vazgeç..
Bana benzemeyenler, benden daha çok şeye sahip olanlar ve kimin ne yaptığı beni ilgilendirmezdi.. Bunun yerine, ilişkilerimi güçlendirmeye çalışırdım..
Sahip olduğunuz ruhsal, fiziksel ve duygusal her şey için
şükredin.. Tek bir hayatınız var ve bir gün sona eriyor..
Umarım her gününüzü değerlendirirsiniz..''

Bu tür yazıları paylaşmayı sevmem. Zaten hep bilip, doğru bulup da  uygulamadığımız  yaşama  dair yol gösterici tavsiyelerle dolu yazılardır çoğu. Bu tavsiyeleri uygulayan ya da yapanı takdir ederim ama sadece dile getirenleri pek ciddiye almam. Ama kendime söz veriyorum, oldukça popülist gelen, fazlaca paylaşılan bu yazıdaki uyarıları  dikkate alacağım.

Off çok uzun bir yazı oldu:( Eğer okuduysanız sabrınız için teşekkür ..
Not:Fotoğraftaki kişi, beş ay önce  kaybettiğim sevgili resim öğretmenim Talat Bey'dir. Bu fotoğrafı  Kuşadası'nda ben çekmiştim. Acısı hala taptaze. Işıklar içinde uyusun. Bu yazıyı çok sevdiğim, eşi Ayşe Abla için de paylaşıyorum.