Mübadele konusu hep içimi acıtmıştır. Konu ile ilgili belgeselleri izlerken empati duygum doruklara tırmanır.
Bir kaç yıl önce Fethiye'deki Kayaköy'e gitmiştim. Mübadele nedeni ile terkedilmiş Rum evlerinin olduğu köy beni çok hüzünlendirmişti. Birbirinin manzarasını kesmeyecek şekilde konumlandırılmış taş evlerde artık kimse yaşamıyor. Bir zamanlar orada canlı bir yaşam varmış.
Malum, savaş sonrası Yunanistan'la bir anlaşma yapılıyor. Oradaki Türkler buraya, buradaki Rumlar oraya gönderilmiş, yani mübadele yapılmış, sözde yeni düzenler kurulmuş.
Oysa durum öyle basit değil.
İşte bu filmde Çağan Irmak , yaşananları ve izlerini harika anlatmış..
Aradan yıllar geçmiş, 1980’lere gelinmiş, 10 yaşındaki torun dedesinden ''gâvur'' diye söz edilmesini içine sindiremiyor. Dedesi gavur değil ki, yaşadığı topraklarından sökülüp alınmış sadece.
Şu an, geçen yıl Termessos'ta yol kenarında bulduğum nadide ters laleler geldi aklıma. Yola yakın oldukları için ezilip yok olacaklarını düşünerek bir kaç tanesini söküp getirmiştim. Balkonumda iyi bir yer ayarlayıp kaliteli toprakla doldurduğum saksılara dikmiştim. Sonuç mu? Biraz yaşadılar ama sonunda uyum sağlayamayıp ölüp gittiler..
Mübadele de böyle bir şey. Ne oradan gelenler ne de buradan oraya gidenler mutlu olmuşlar... Suyun öteki tarafından gelenlerin çoğuna yabancı muamelesi yapılmış..Göçmen, yabancı, yarı gavur ya da düpedüz gavur dendi onlara..
Peki, bu topraklardan Yunanistan’a giden Rumlar rahat ettiler mi?
Değişen bir şey olmamış.
Onlar da aynı sıkıntıları yaşamışlar..
Çünkü insanın öz vatanı doğduğu topraklarıdır. İsteyek ya da istemeyerek ayrılırsan gittiğin yerde ötekilerden oluyorsun..
Dedemin İnsanları bunu çok güzel anlatıyor..
Dedemininsanlarıcom burada
Filmi anlatarak izlemek isteyenlere saygısızlık yapmayacağım.
Mekanlar iyi seçilmiş. Oraları görme(tekrar) isteği uyandırdı bende. Hatta o havayı koklar gibi oldum. Oyuncular iyi seçilmiş. Kurgu iyi, gereksiz gibi görünen bir durum ya da görüntü göremedim.
Kısacası ''İyi ki izledim'' dediğim filmlerden biri.. Çağan Irmak'a ve emeği geçen herkese teşekkürler..
bana kalırsa sadece insanlar değil kültür kayat hatta hayaller bile göçe yollanmış.kayaköy ü çok severim ama gerçekten büyük hüzün var o boş evlerde bir zamanlar oralarda yemekler pişirildiği,müzikler dinlenildiği hatta karı koca kavgaları bile olduğu düşünülünce nefessiz kalmasına üzülüyor insan
YanıtlaSilEvet, aynen öyle olmuş Back to Black.
YanıtlaSilİnsanın dili,dini,ırkı gibi kendi elinde olmayan özelliklerinden dolayı çektiklerini her halde hiç bir şeyden çekmemiştir.
YanıtlaSilTam da bugün Kartepe'ye mi çıkalım Dedemin İnsanlarına mı gidelim diye düşünüyordum karar verildi... Şİmdi :)
YanıtlaSilKayaköy'le ilgili televizyonda bir belgesel izlemiştim. Hüzünlenmiş, etkilenmiş ve merak etmiştim. Hatta eczanesi, tiyatrosu olan gelişmiş bir yerken bir anda sessizliğe terkedilmiş. Ne zamandır gidip görmek istiyorum henüz nasip olmadı.
YanıtlaSilBahsettiğiniz filmi ben de izlemek istiyorum.
Paylaşımınız için teşekkür ederim.
Harika yorumlarınız için yürekten teşekkürler.
YanıtlaSilbende dün yayınladım bloğumda..çok çok beğendim..gülümseyerek başlayan filmden ağlayarak çıktım..ama,filmde anlatılan komşuluklar,o dönemde dükkanını açık bırakıp giden insanlar,,saygı.film herşeyi barındıtmış içinde..çok bağandim çok..hatta birkez daha seyretmek istiyorum...
YanıtlaSilİlk fırsatta gidip izleyeceğim,umarım gene çıkışta seans bitimini bekleyen izleyecileri ağlamaktan şişmiş gözlerimle korkutmam:))
YanıtlaSilÖnce insan olma erdeminde buluşmalıyız geri kalan her şey teferruat. Bu topraklardan göçmüş vatanını terketmiş herkes için şahsen üzülüyorum, Ermeniler, Rumlar, Yahudiler, Almanlar... her kim ise terkeden teketmek zorunda bırakılan onlar için üzülmeliyiz.
YanıtlaSilnot aldım dün bende arkadaşımla birlikte seyredeceğim için bekliyorum teşekkürler.
YanıtlaSilGüzel şeyler; acı ve mutluluklar, derin izler bırakıyor insan denen derinliğin sonsuza uzanan canlıda...
YanıtlaSilÇok güzel anlatmışsın,hele laleler örneğine bayıldım..
YanıtlaSilİlk izleyeceğim filmlerden biri...