Sisli Puslu Bir Pazar Sabahı

Paylaş

Hava yağdı, yağacak. Nemli  ve kasvetli. Az  önce  yürüyüşten  ve sabah jimnastiğinden  dönünce pencereden zoom yapıp  çektim  bu fotoğrafı.

Kararlıyım,  yağmur  yağmadığı  sürece  yapacağım jimnastiğimi.
Sabah evden  çıkmam  için  epeyce  nedenim  var  zaten. Minik'in rahatlaması, belli  yerlerde  beni  bekleyen minik  patili  dostlarımız ve ''nasıl  olur?'' diye  beni  hayretlere  düşüren kolestrol belası.

  İnce yapılı, hareketli, sigaradan  nefret  eden, neredeyse vejeteryan biri  olduğumdan  geriye  sadece  stres  faktörü  kalıyor.  Eee  o  da var  yaşamımızda  ne yazık  ki. Tv'yi  açmak  bile  strese  davetiye. Bir  de  genetik  yapı diyor  uzmanlar.  Her  neyse,  savaşacağız  işte, pes  etmek  yok.

Evimin  karşısındaki  minik  parka fitnes  aletleri  konulalı, insanlarda  baya spor  yapma  hevesi  başladı. Çevreden tanıdık  yüzler görüyorum. Sabah  yürüyüşü  dönüşü  uğrayıp  beş  on  dakika  çalışıyorlar. Ben  de  bir  yandan  sistemli  olarak hareketlerimi  yaparken  diğer  yandan  bir  köşede  mamalarını  yiyen  kedicikleri ve aletlerle  çalışan insanları  gözlemliyorum. Bazıları  dinlenmek,  zaman  geçirmek  için  uğrayıp  piknik  masalarında oturuyorlar.  Sigaralarını  içip sohbet  ediyorlar. Parkta  kadınları  görmek  hoşuma  gidiyor ama çevreyi  temiz  tutma  konusunda  pek  de  duyarlı  değiller ne yazık  ki. Bir  de  çocuklar  oluyor,  en  çok  da  tatil  günleri. 

Bu  sabah  beş  yaşlarında  bir  kız  çocuğu  ve  annesi  geldiler. Hemen  öndeki  belediye  ekmek  standından  ekmek  alıp  parka  uğramışlar  besbelli. Kadının  spor  yapma  gibi  bir  derdi  yoktu;  oturup bir  sigara  yaktı. Kız  hareketli  ve  bıcır  bıcır  bir  şeyler  anlatıyor annesine. Minik'le  ilgilendi  ve  ''sevebilir  miyim?''  diye  sordu.  Annesi  izin  verirse  sevebileceğini  söyledim. Minik'ten  zarar  görmeyeceğinden  kesinlikle  eminim  ama  belki  annenin  kendince  kuralları  olabilir  diye.. Anne: '' sev!''  deyince Minik,  küçük  kız  muhabbeti  çok  hoş  görüntüler  oluşturdu. Bir  yandan  pedal  çeviriyorum  diğer  yandan  küçük  kızın  enerjisine,  tatlılığına  hayran  hayran  bakıp konuşmalarını  dinliyorum. Yeni  bir  sözcük   öğrenmiş, yineleyip  duruyor. ''Hipopotam,  hipopotam'', hatta  o  sözcüğü kullanacak  bir  alan  arıyor  dünyasında,  sonunda ''anne  sen  hipopotamsın'' deyiveriyor. ''O  ne beee?''  diye  yanıt  veriyor  anne. ''Çizgi  film işte, o  çizgi  film''  diyor  kız. Demek  ki  çizgi  filmde  bir  hipopotam  görmüştü. Gülümsememi  saklamak  için  diğer  tarafa  çevirdim  başımı  ama  öyle  tatlıydı  ki  kız..Anne  pek  de  umursamıyor. Derken  kız bana  bile  bir  numara  büyük  gelen  egzersiz  aletlerine  tırmanıyor. Anne  de tam  iki  metrekare büyüklüğündeki  uyarı  levhasının  yanında  oturuyor. Şöyle yazıyor  levhada: ''16  Yaşından  Küçüklerin Kullanmaları  Yasaktır!'' Gerçekten  çocuklar  için çok  tehlikeli  ve  sakatlama  olasılığı  yüksek  ama  anne  umursamıyor. Dayanamıyorum  ve levhayı  gösterip  çocuklar  için  tehlikeli  olduğunu  söylüyorum. Çocuk, ''Ama  bizim  için  yeterince  oyuncak  yok  burada''  diyor. Kaydırağı saymazsak  doğru  dediği. ''Yine  de büyükler  için  olanları  kullanma,  canın yanar,  sakatlanırsın'',  diyorum.  Anne  hala  ilgisiz.. Aklıma  dün  gece  izlediğim ''Matilda''  adlı  sinema  filmi geldi. Danny De Vito 'nun filmi "Matilda", bizlere sıradışı ve çok zeki bir kızın öyküsünü anlatıyor.  

Matilda çok  zeki  ve  sevimli  bir  kız.  Ailesi  ise  bencil  ve pek  de  zeki  olmayan insanlardan  oluşuyor. 

Biz  parktan  ayrılmaya hazırlanırken  kadın  da  toparlanıyor.''Hadi  kız,  Seda  Sayan  başlayacak, gidelim''  diyor. Kızın yanıtı: ''Bugün pazar,  yok  o ,  akıllım''  diyor ve  beni  yine  gülümsetiyor.

 100-200-250  derken  bitiyor  egzersizler  ve  eve  dönüyoruz. Aaaa,  yürüyüş  sırasında  parktaki  bir  büfenin  arkasında bulduğum  dört  kişilik  kedi ailesini  anlatacaktım  ama çok  uzadı yazımız. Neyse,  onu  da  yarın  anlatırız.  Hem   belki  şansımız  yaver  giderse  fotoğraflarını  da  çeker  paylaşırız. Sıradan  kedi  hikayeleri  diye  düşünmeyin,  orada  bir  yaşam  kavgası  var.  Şu  kadarını  söyleyeyim  üç gündür  doyuyorlar.. 

Hepinize  iyi  pazarlar..Sevgiler,  selamlar  Begonvilli Ev'den.