Hüzünlü bir Vedalaşma / Sevgili Verago, Nereye?

Blog  dünyasına  iddiasız  ve  en  doğal  halimle  girmiştim.  Konseptimin  ne  olacağını  inanın  düşünmedim  bile. Öyle  ya  ''neysem oyum'' mantığı  ile  içimden  geleni  paylaşacaktım  besbelli.. Tanıtım  yazımda  da  söylediğim  gibi küçük  bir  ev, hayvanlar,  kitaplar, sanatsal  eğilimler,  elişleri   hepsinden  önemlisi yaşamı  yaşam  yapan  küçücük  güzelliklerin  farkındalığı  ile dostluğun  paylaşımın  esas  olduğu,  hüznüyle  sevinciyle   insan  ilişkileri...

Bir  an  bile  konu  sıkıntısı  çekmeden, doğaçlama, günün  getirdikleri ile  bu  günlere  geldik.

Bu  arada  yaşamın  her  alanında her  yerde  karşılaştığımız  türden  her  tür  insanla burada da  karşılaştım. Derken bir  de  baktım  ki, natural  selection olayı  burada  da devreye  girdi.  Kendiliğinden  özeller ve  vazgeçilmezler  bir  bir internet güncemizde  ve  gönül  güncemizde  yerlerini  aldılar... Bazılarını  görmeden  öyle  bir  tanıdık  ve  sevdik  ki,  reel  yaşamda  hiç  karşılaşmamış  olmamızın  çok  da  önemli  olmadığını  anlamış  oldum. Hani  ''adam  gibi adam''  dedikleri  türden  insanlar  bunlar.  Cinsiyet  ayrımcılığı  kokan  bu  deyimi  ben  ''insan  gibi  insan ''  olarak  düzelteyim.  Çünkü  kadın  ya  da  erkek  olmaları  zerre  kadar  önem  taşımıyor  benim  gözümde. Onların  tanımını  yapmak  yersiz  olur.

İşte  onlardan  biri  Verago nickli   blog  yazarı  arkadaşım  yüreği  kadar  güzel  sayfasında doğallığı, yaşama  saygıyı  ve  bilgece  yaşam  felsefesini  yansıtıyordu  tüm  içtenliği  ile.. Ps  başına  geçince  mutlaka  uğradığım  sayfalardan  biriydi. Fotoğraflarına  hayran  kalıyor,  kısa  ama  anlamlı  yazılarını  keyifle  okuyordum..

Ne  yazık  ki  bloğunu  kaldırmış:(((

Gerçekten  son  derece  üzüldüm.. Eğer  izleyebileceğim  blogların  sayısını  zorunlu  olarak  beşe  ona  indirecek  olsaydık, onun  sayfası  mutlaka  kalanlar  arasında  olurdu..

Sevgili  Verago, belki  birazcık  hatırımız( benim  gibi  düşünen  biri  daha  olduğunu  biliyorum)  varsa  bu  yazıyı  okursun  ve  yine  paylaşımlarına  devam  edersin...

Bahçendeki  minik  patili  dostlarını,  horozları, tavukları, kuşları, ağaçları   ve  elbette  seni  çok  özlüyorum..
Sevgiler, selamlar  Begonvilli Ev'den...